امروزه کاهش نابرابری در استفاده از منابع، امکانات و تسهیلات، یکی از مهم‌ترین معیار‌های اساسی توسعه پایدار در سطح مناطق کشور به شمار می‌رود. از طرفی یکی از الزامات اساسی فرآیند توسعه پایدار ملی، توجه به ویژگی‌های منطقه‌ای با استفاده از مجموعه‌ای از شاخص‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی است تا ضمن شناسایی این تفاوت‌ها بتوان منابع را به صورت بهینه به مناطق مختلف تخصیص داد. پژوهش حاضر به منظور تعیین سطح توسعه یافتگی استان‌های کشور ایران و رتبه بندی آنها براساس میزان توسعه یافتگی، برای هدایت برنامه‌ریزان و سیاست‌مداران در تعیین اولویت سرمایه‌گذاری در استان‌ها انجام گرفت. بدین منظور، ابتدا 13 شاخص از حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی شناسایی و داده‌های متناظر با آنها برای 28 استان کشور ایران گردآوری شد. برای تهیه شاخص ترکیبی از روش تحلیل عاملی استفاده شده و شاخص‌های ترکیبی برای استان‌ها محاسبه و سطح بندی شدند. بر اساس این سطح بندی، استان‌های کهکیلویه و بویر احمد، تهران و سمنان به ترتیب در رتبه‌های اول تا سوم و استان‌های کردستان، سیستان و بلوچستان و همدان به ترتیب در رتبه‌های آخر قرار گرفتند.
پوراصغر سنگاچین, فرزام, صالحی, اسماعیل, & دیناروندی, مرتضی. (1391). سنجش سطح توسعه‌یافتگی استان‌های کشور ایران با رویکرد تحلیل عاملی. مجله علمی " آمایش سرزمین ", 4(7), 5-26. doi: 10.22059/jtcp.2013.30343
MLA
فرزام پوراصغر سنگاچین; اسماعیل صالحی; مرتضی دیناروندی. "سنجش سطح توسعه‌یافتگی استان‌های کشور ایران با رویکرد تحلیل عاملی", مجله علمی " آمایش سرزمین ", 4, 7, 1391, 5-26. doi: 10.22059/jtcp.2013.30343
HARVARD
پوراصغر سنگاچین, فرزام, صالحی, اسماعیل, دیناروندی, مرتضی. (1391). 'سنجش سطح توسعه‌یافتگی استان‌های کشور ایران با رویکرد تحلیل عاملی', مجله علمی " آمایش سرزمین ", 4(7), pp. 5-26. doi: 10.22059/jtcp.2013.30343
VANCOUVER
پوراصغر سنگاچین, فرزام, صالحی, اسماعیل, دیناروندی, مرتضی. سنجش سطح توسعه‌یافتگی استان‌های کشور ایران با رویکرد تحلیل عاملی. مجله علمی " آمایش سرزمین ", 1391; 4(7): 5-26. doi: 10.22059/jtcp.2013.30343
