تحلیل موانع و عوامل مؤثر در اجرای طرح‌ها و برنامه‌ریزی آمایشی استان تهران

1. پاپلی یزدی، محمدحسین (1383). عدالت اجتماعی و توسعة کاربرد فلسفه و ایدئولوژی در آمایش سرزمین. فصل‌نامة تحقیقات جغرافیایی، شمارة 74.
2. توفیق، فیروز (1384). نگاهی به آیندة برنامه‌ریزی در ایران. نشریة فرایند مدیریت و توسعه، شماره 62.
3. توفیق، فیروز (1384). آمایش سرزمین تجربة جهانی و انطباق آن با وضع ایران. تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات شهرسازی و معماری.
4. سرور، رحیم، و خلیجی، محمدعلی (۱۳۹۳). آسیب‌شناسی برنامه‌های آمایش سرزمین در ایران. اولین همایش ملی رویکردهای نوین آمایش سرزمین در ایران، دانشگاه سمنان، سمنان.
5. شریف‌زادگان، محمدحسین، و رضوی دهکردی، سید امیر (1389). ارزیابی فرایند برنامه‌ریزی آمایش سرزمین در ایران و راهکارهای بهبود آن. فصل‌نامة علوم محیطی، شمارة 4، صفحات 100-87.
6. شیعه، اسماعیل (1383). مقدمه‌ای بر مبانی برنامه‌ریزی شهری. تهران: دانشگاه علم و صنعت ایران.
7. صالحی، اسماعیل، و پوراصغر، فرزام (1388). تحلیلی بر موانع فراروی آمایش سرزمین در ایران. فصل‌نامة راهبرد، سال 8، شمارة 52، صفحات 149-181.
8. رهنمایی، محمدتقی و همکاران (1383). توزیع بهینة دانشگاه‌ها و مراکز علمی با نگاهی به جغرافیای فرهنگ در ایران. تهران: دانشگاه تهران.
9. رهنما، محمدرحیم، و آقاجانی، حسین (1390). مطالعات آمایش استان خراسان رضوی. چاپ اول، مشهد: انتشارات جهاد دانشگاهی.
10. رضوانی، علی‌اصغر (1374). روابط متقابل شهر و روستا با تأکید بر ایران. چاپ دوم، تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
11. صرافی، مظفر (1394). عدالت فضایی [نشست توسعة منطقه‌ای]. سمنان: دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان.
12. طرح کالبدی منطقة البرز جنوبی (1387). برایندمطالعات جلد اول تا چهارم. تهران: مرکز مطالعات و تحقیقات شهرسازی و معماری ایران.
13. کریمی آشتیانی، حسین (1392). آمایش سرزمین. درج‌شده در سایت جامع مدیریت، بازیابی از:

http://www.modiryar.com/index-management/government/civic/5498-1392-07-22-06-45-41.html

14.لطیفی، غلامرضا (1388). نگاهی اجمالی به تعدادی از تئوری‌های مکانی در برنامه‌ریزی منطقه‌ای. تهران: کتاب ماه، شمارة 20، صفحات 146-145.

15.مطالعات آمایش استان تهران (1393). طرح مطالعاتی، کارفرما: سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان تهران، بخش اول

1.  موسوی، میرنجف (1382). سنجش درجة توسعه‌یافتگی نواحی ایران. پایان‌نامة کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکدة جغرافیا، دانشگاه یزد.
2. هاروی، دیوید (1376)، عدالت اجتماعی و شهر. ترجمة تارخ حسرامیان، محمدرضا حائری و بهرو منادی‌زاده، تهران: شرکت پردازش و برنامه‌ریزی شهری.
3.  Davoudi, S. (2007). Territorial cohesion. The European Social Model and Spatial Policy. Research in Faludi. A.Territorial Cohesion and the European Model of Society. Cambridge MA: Lincoln Institute of Land Policy.
4. European Commission (1997). EU Compendium of Spatial Planning Systems and Policies: 24.
5. Godet, M. (1991). From anticipation to action. Paris: UNESCO Publishing.
6. Grijzen. J. (2010). Outsourcing planning, what do consultants do in regional spatial planning in the Netherlands. Amsterdam University, ISBN 978 90 5629 619 3 NUR 754

1. Justice and Environment (2013). Public participation in spatial planning procedures. Comparative Study of Six EU Member States, Retrivel at

 www.justiceandenvironment.org

1.  Kunzmann, K. (2006). The europeanization of spatial planning.in regional de velopment and spatial planning in an enalarged european uninon. Ed. by: N.Adams, J. Alden, & N. Harris, England: ASHGATE.
2.  Podgoricat (2008). Spatial plan of montenegro until 2020, “Montenegroinženjering”. Podgorica: Ordering party: Ministry of Economic Development.
3. .Salet, W., & Andrias, Faludi (2000). Three approaches to strategic planning. in the revival of strategic spatial planning. Ed. by: W. Salet, & A. Faludi. Royal Netherlan A cademy of Arts and Science, Amsterdam: Netherland
4. Van Gestet, T., & Faludi, A. (2005). Towards a European cohesion assessment network. Town Planning Review (TPR), 76(1), 81-92.
5. Zonneveld, W. (2005). In Search of conceptual modernization: The new Dutch national Spatial Strategy. Journal of Housing and the Built Environment. 20(4), 425-443.