دشت سیستان با بارندگی کمتر از 70 میلیمتر، یکی از نواحی خشک کشورمان به حساب می آید. پرآب بودن دریاچة دایمی هامون در این منطقه، می تواند تا حدودی از خشکی هوا کاسته ومحیطی مطلوب را برای ساکنین ایجاد کند، ولی در عین حال، خشکی دریاچه در سالهای اخیر تاثیر عمیقی بر زندگی ساکنان و عناصر اقلیمی نظیر دما، رطوبت و تبخیر داشته است.
نتایج تحقیقات نشان می دهد که در سالهای پرآبی دریاچه، که آب سطح بیشتری از منطقه را فرا گرفته، پوشش گیاهی نیز به تبع آن افزایش داشته است؛ افزایش سطح آب و پوشش گیاهی سبب شد که رطوبت نسبی در منطقه در اثر تبخیر و تعرق، افزایش یابد و اقلیم خشک و شکننده را تا حدودی تعدیل کند، در عوض در سالهایی که که سطح دریاچه خشک است، تابش خورشیدی تبدیل به گرمای محسوس شده، دما و به دنبال آن شیب تغییرات فشار افزایش یافته و بر سرعت بادهای 120 روزه نیز افزوده می شود. در اثر خشک شدن دریاچه ها، رسوبات کف آنها، با افزایش سرعت بادهای 120 روزه، به هوا برخاسته و خطرات زیست محیطی فراوانی را برای ساکنین منطقه ایجاد می کند.
در ادامه فیلمی مستند از تغییرات هامون در دو مقطعی زمانی 1377 و 1399 ارائه می کنیم.
برای رؤیت فیلم، لطفا کلیک کنید